Fotografia podstawowa

O fotografii pisać trudno; jej istota wymyka się słowom, jest trudna do precyzyjnego zdefiniowania i bardzo różna od innych mediów. Najczęściej rozważania o fotografii koncentrują się na jej dokumentalnej naturze, na fundamentalnym pytaniu o powiązanie między obiektem, a jego reprezentacją. Ale istnieją również inne możliwości. Jedna z nich została zasugerowana przez Vilema Flussera - fotografia, wraz z innymi „zobrazowaniami technicznymi” jest wizualizacją, która jest tworzona w procesie konkretyzacji (wizualizacja jest metodologią, gdzie nieprzetworzone dane są obrazowane bez użycia generalizacji). Dlatego też, fotografia powinna być rozumiana jako projekcja raczej niż dosłowna reprezentacja. Istotą fotografii jest jej zdolność projektowania znaczenia, albo kontekstu do kreowania takiego znaczenia, z pozornie niepowiązanych elementów. To właśnie relacja pomiędzy obiektem, aparatem (obiektywem), a operatorem stanowi epistemologiczny klucz do fotografii, a także obrazowania cyfrowego. Innymi słowy, fotografia uruchamia unikalny akt komunikacji niepodobny do żadnego innego aktu kulturowego. Z tego właśnie powodu, od czasu wynalezienia procesu fotograficznego linearna narracja bazowana na tekście jest stopniowo zastępowana technicznym obrazowaniem jako dominującym kodem kulturowym. Dzieje się tak ponieważ fotografia, a zwłaszcza cyfrowe przetwarzanie obrazów w ogólności, pozwoliło na mechaniczną reprodukcję, kopiowanie i dystrybucję kodu wizualnego. W ten sposób, proces fotograficzny - a także akt fotografowania (zdjęcie) - wyzwala się ze sztucznie ustanowionego podziału na naukę i sztukę. Oto punkt w historii, w którym debata na temat dokumentalnej natury fotografii dobiega końca. Rzeczywistość i fikcja nie mogą być od siebie bezwarunkowo odróżnione na podstawie kryterium prawdy. Sama „prawda” jest jedynie projekcją naszej obecnej wiedzy i poziomu informacji.

     Projekty tutaj zebrane są rezultatem długiej eksperymentacji i konceptualizacji pogranicza pomiędzy fotografią analogową i cyfrową. Obrazy wybrane do projekcji zostały przetworzone cyfrowo, a następnie użyte jako źródło światła i danych rozświetlających powierzchnię zaimprowizowanego „ekranu", który również reprezentuje wiedzę i informację. Końcowy efekt wizualizuje wielowymiarowe nałożenie przestrzeni informacyjnych, gdzie różne źródła danych zostały złożone razem w celu uzyskania konceptualnej i estetycznej całości. Podjęto tutaj próbę usunięcia zbędnych elementów aby osiągnąć rodzaj równowagi pomiędzy informacją a szumem, kolorem a kształtem, znaczeniem a przypadkowością, istotą a chaosem, ciemnością a światłem. Próba ta zasadza się na usunięciu wszelkich oczywistych punktów odniesienia do skali czy czasu.

     W obrazach tych można rozróżnić cztery warstwy informacyjne. Pierwsza, to wyświetlone zdjęcia, w których zmiękczono ostrość w celu nakłonienia widza do oddalenia się na większą odległość. Projekcje są bardziej czytelne z większgo dystansu; z bliska stają się abstrakcyjne i zamazane. Przeciwnie, ostrość „ekranu” staje się dużo bardziej wyrazista właśnie z bliska. Dzięki temu powstaje rodzaj napięcia pomiędzy skalami i wizualnymi własnościami dwóch nałożonych obrazów. Trzecia warstwa skonstruowana jest za pomocą komputerowego przetworzenia cyfrowych i analogowych źródeł informacji. Aczkolwiek wyświetlone obrazy podlegały manipulacji - a nawet w niektórych przypadkach nigdy nie istniały na konwencjonalnych materiałach - zostały sfotografowane z użyciem konwencjonalnej kamery dużego formatu, 4 x 5 cali, na tradycyjnym materiale światłoczułym, a następnie wywołane na światłoczułym papierze w konwencjonalnej ciemni. Wszystkie etapy produkcji zostały wykonane przez autora. W wyniku tego procesu końcowe fotografie nie są ani tradycyjne ani cyfrowe. W rzeczy samej, są jednocześnie i jednym i drugim. Siatka rastra cyfrowego jest celowo uwidoczniona w wielu pracach. Na koniec, czwarta warstwa to płaska powierzchnia chromogenicznego papieru. Poczucie przestrzeni i głębi jest całkowicie iluzoryczne.

     Ten skomplikowany proces tworzenia służy skonstruowaniu własnej wersji prawdy - prawdy ograniczonej wiedzą i nieprzetworzonymi danymi zawartymi w samym obrazie. Obrazy cyfrowe interpretowane są najczęściej jako zupełnie sztuczne manipulacje danymi. Nie ma prostej i pewnej metody by odróżnić elementy „dokumentalne” od „fantastycznych” lub „teatralnych". Musimy dać wiarę zapewnieniom autora. W rzeczywistości, oczywiście są one - jak nasze własne wersje „prawdy” - jednocześnie i jednym i drugim, dokumentem i fantazją, znaczeniem wyłuskanym z faktualnych danych i przypadkowego szumu informacyjnego, prawdziwe, ale jednocześnie manipulowane.Toronto, kwiecień 2005