Galeria Nowych Mediów i Muzeum Lubuskie im. Jana Dekerta w Gorzowie Wlkp. zapraszają 12 stycznia 2007 r. na otwarcie wystaw Waldemara Wojciechowskiego i spotkanie z artystą. Godz. 17.30 - "Obrazy", Oficyna Muzeum Lubuskiego, ul. Warszawska 35; godz. 18.30 - "Obiekty i instalacje", Galeria Nowych Mediów, ul. Pomorska 73.



Jeśli mielibyśmy znaleźć wspólny mianownik dla działań podejmowanych przez Waldemara Wojciechowskiego w obrębie malarstwa, sztuki obiektu, instalacji czy akcji plenerowych, 
to stanowiłby go po pierwsze sposób pojmowania praktyki artystycznej jako działalności poznawczej, w ramach której umysł podejmuje próbę przekroczenie świata empirii 
i wizualizowania „niemożliwego”, po wtóre rzadko spotykana równowaga pomiędzy sensualną urodą prac i grą intelektualną, której są one rezultatem.
Dzieło sztuki jest tu nadal przedmiotem materialnym, ale kształtowanym przez umysł, jest cosa mentale.

Kognitywne zadanie sztuki przejawia tu swoje modernistyczne korzenie, ale ironia 
i dystans w stosunku do nieomylności racjonalnego dyskursu pozwalają uniknąć typowego dla modernizmu zadęcia.

Podstawowym impulsem twórczości Wojciechowskiego jest natura. Podmiot jest tu obecny wyłącznie jako podmiot poznawczy, nigdy nie pojawia się w obrębie przedstawienia. Narracje i anegdotę zastępuje wieloznaczność nieomal abstrakcyjnej struktury i kreowana przez nią przestrzeń poetycka. Nie jest rolą artysty taksonomizowanie czy kategoryzowanie zjawisk naturalnych, ale uchwycenie świata ujawniającego się w logice struktur i tkwiącej w nich potencji relatywizowania sposobów w jakie struktury 
te postrzegamy. Praktyka artystyczna Wojciechowskiego mieści się zatem w nowszej formacji epistemologicznej, gdzie celem nie jest namierzenie i zobiektywizowanie sił rządzących światem, ale próba ujawnienia tego, czego do końca zracjonalizować nie sposób lub co wymyka się władzom zmysłowym, a czego być może dotyka spekulatywna matematyka, antropologia czy semiotyka.

Prace Wojciechowskiego, niezależnie od środków wyrazu, systematycznie podejmują próby rozwikływania światów pojęciowych, sugerując istnienie rzeczywistości lub raczej licznych rzeczywistości równoległych, których nasze oczy i uszy nie są w stanie zidentyfikować, choć czasem udaje się to sztuce, poezji i nauce.

Imago Mundi Wojciechowskiego tworzą zazwyczaj kształty znajome i z łatwością rozpoznawalne: rytm drzew, ziemia zorana bruzdami, geometryczny rysunek bruku, ale sposób artystycznej interwencji, zmieniający tropy percepcji pozwala przedstawianym zjawiskom tanscendować ich zwyczajność i zyskiwać status mikroskalowej matrycy większej całości.

Intelektualnej postawie towarzyszy formalna precyzja i umiejętność posługiwania się tworzywem. To niehierarchiczny sposób kompozycji, sugerujący istnienie nieograniczonego pola poza granicami obrazu, to energia rytmu, to zredukowana gama barwna i geometryczna stabilność formy stanowią pas transmisyjny poetyckiej aury prac malarskich; logika struktury, inteligentne, powściągliwe gesty i środki, po które sięga artysta (fale dźwiękowe i świetlne oraz fizykalne fenomeny) dla konceptualnej łamigłówki, jaką są w istocie jego prace.

Pomimo estetycznej wstrzemięźliwości prace Wojciechowskiego zachowują niezwykłą wizualną atrakcyjność; faktura obrazów ujawnia wyrafinowanie wielowarstwowej struktury farby; substancje, które często stanowią podsta-wowe tworzywo instalacji takie jak cukier, mąka czy smoła w konfrontacji z przemyślnie skonfigurowanymi źródłami światła wyzwalają niezwykłe wizualne efekty.

Esencja i substancjalność materii w pracach Wojciechowskiego są wzajemnie przenikającymi się strumieniami energii.

                                                                                                    Magdalena Lewoc

(tekst o wystawie „Obrazy i obrazy” W. Wojciechowskiego, zamieszczony w katalogu wystawy „SYBARIS”, Szczecin 2001)