Niedziela, 5 lipca 2009 r., Scena Letnia Teatru im. Juliusza Osterwy.

Ogrodnik, czuły na harmonię
I rozkład sił między barwami,
Rezedę przypiął pod różami.
Poeta dałby tu piwonie,
Lewkonie albo pelargonie,
Żeby słuchowi była radość,
By rymem wzmocnić tę harmonię -
Lecz on, kwiecistej znawca flory,
Patrzącym oczom czyniąc zadość,
Dbał nie o rymy, lecz kolory.

Recytował Zbigniew Zapasiewicz, śpiewała Olga Sawicka, grał na fortepianie Włodzimierz Nahorny. Wszystko na podstawie Tuwima; no cóż to był za wieczór!

"Kwiaty polskie" to poemat dygresyjny, który Julian Tuwim napisał podczas II wojny światowej. Wspomnienia, najczęściej liryczne, przeplatają się w nim z humorem, niejednokrotnie bardzo zaskakującym. Bo, jak to ujął sam Zapasiewicz, poezja zazwyczaj kojarzy się ze smutkiem. Więc na opak postanowił z pomocą poety z tym zawalczyć. Jest zatem i sentyment, jest też dygresja. Jest wspomnienie ojczyzny, są w końcu te polskie kwiaty. Jaśmin, co jaśmień mleczną leje, pachnąca samej sobie róża, narcyz, biały książę z bajki, woń miękkiej mięty nad strumieniem czy pachnące w maju bzy… Wziął się za to Zbigniew Zapasiewicz, nasz rodzimy aktor, którego podobne dokonanie, spektakl na podstawie poezji Zbigniewa Herberta, swego czasu mogliśmy również oglądać w naszym mieście.

Poeta zauważył:

A pachnie - Właśnie? Jak opiszę
Woń, którą kwiat swobodnie dysze?
Ile słów trzeba i łamańców?
Jaki zawiły sprzęgnąć muszę
Metafor i porównań łańcuch!

Otóż rozwiązanie nasunęło się samo. Sawicka pięknie zaśpiewała, Nahorny zagrał doskonale, publiczność nagrodziła owacjami na stojąco, a Zapasiewicz… No właśnie, Zapasiewicz tak to wszystko wyrecytował, że aż pachniało.


Tekst: Marcin Kluczykowski
Fot. http://www.teatry.art.pl/!Recenzje/kwiatyp_zap/f_kwaityp_zap2_FOTO.htm