W piątek, 18 stycznia 2008 r., w ramach cyklu "Klasycznie w Jazz Clubie "Pod Filarami"" mieliśmy okazję usłyszeć utwory Roberta Schumanna, Ludwiga van Beethovena i Fryderyka Chopina w wykonaniu młodziutkiej Japonki -
- Naoko Sonody.

Naukę gry na fortepianie pianistka rozpoczęła w wieku czterech lat. Zapewne ten fakt, jak i jej późniejsza edukacja u znakomitych profesorów (Yoko Watanabe, Hiroko Katsube, Yoko Okumura, Michaił Woskrosensky, Seiko Ezawa, Reiner Becker), sprawiły, że recital był prawdziwą ucztą dla miłośników pianistyki. Mimo młodego wieku, Naoko Sonoda przedstawiła gorzowskiej publiczności przemyślane i wyjątkowo dojrzałe interpretacje. Nie było tu popisów ani łatwych efektów, muzyka Naoko Sonody wręcz odwrotnie, pełna jest rozwagi, głębi i refleksji. Jednocześnie słuchając Japonki czuje się, iż nie rozwinęła ona jeszcze w pełni swoich możliwości, że z biegiem czasu jej gra, i tak już porywająca, stanie się jeszcze doskonalsza i pełniejsza.

Koncert otworzyły Wariacje na temat nazwiska Abegg op.1 Roberta Schumanna. 
W muzykę tego kompozytora trzeba tchnąć ducha, co nie jest jednoznaczne z grą szybką, głośną i hałaśliwym użyciem prawego pedału. Dzieło w wykonaniu pianistki ukazało słuchaczom wiele brzmieniowych odkryc. Świetnie zbudowane fragmenty polifoniczne stawiają wysokie wymagania każdemu pianiście, zwłaszcza, gdy chce on wydobyć z nut zarówno lekkość, wdzięk, jak i przeznaczenie każdej nuty. Pianistyczna technika Naoko Sonody pozwoliła zarówno jej, jak i publiczności, oderwać się od technicznych problemów 
i zanurzyć w romantycznej opowieści. Podobnie słuchacze odebrali 32 Wariacje c-moll WoO 80 Ludwiga van Beethovena. Tutaj także na pierwszy plan wysuwał się powracający motyw, porywająca epicka opowieść daleka od częstego u mniej doświadczonych pianistów, ciężkiego, odczuwalnego dla słuchaczy borykania się z materią nut. Naoko Sonoda bez problemu zwracała uwagę publiczności na to, co w jej interpretacji 
i przemyśleniach uznała za najistotniejsze prowadząc zebranych przez muzykę Beethovena własną drogą.

Zwieńczeniem koncertu był powrót do czystego romantyzmu - 24 Preludia opus 28 Fryderyka Chopina. Warto wspomnieć, że Robert Schumann (którego dzieło pianistka przedstawiła przecież w pierwszej części koncertu) w swojej recenzji określił je "najśmielszym, najdumniejszym duchem poetyckim naszej doby". Cykl stanowi wyzwanie dla każdego pianisty, który odpowiedni wyraz i własną myśl zawrzeć musi w niezwylke krótkich formach, a Naoko Sonoda sprostała temu zadaniu znakomicie. Podkreślić należy także, iż muzykę Chopina uważa się często za lustro, które odbija polskość, historię naszego kraju, duszę Polaków. Słuchając wykonania pianistki z Japonii nikt chyba ze zgromadzonych w najmniejszym stopniu nie odczuł dysonansu między jej interpretacją a tym wszystkim, co gdzieś głęboko czuje każdy z nas spotykając Chopina, a nierzadko 
i innych kompozytorów. Może dzięki takim wykonawcom jak Naoko Sonoda lepiej zrozumiemy, jak wszyscy, niezależnie od kultury w której się wychowujemy, bywamy do siebie podobni.

..
Naoko Sonoda jest laureatką wielu konkursów pianistycznych, między innymi - w roku 1996 otrzymała III Nagrodę w Konkursie Muzycznym KANAGAWA, w 1997 na All Japan Student Music Competition - nagrodę specjalną, w 2007 zajęła drugie miejsce na konkursie pianistycznym "PIETRO ARGENTO" we Włoszech. Pianistka uczestniczyła w wielu kursach mistrzowskich w zakresie techniki wykonawczej i interpretacji. Współpracowała z tak wybitnymi pedagogami jak Hans Leygraf, Willem Brons, Arnulf von Arnim, Klaus Hellwig czy Pascal Devoyon.


                                                                           (tekst: Agnieszka Winiecka)