2 kwietnia 2006r. w gorzowskim Teatrze im. Juliusza Osterwy odbyła się uroczysta premiera „Brata naszego Boga” Karola Wojtyły w reżyserii Edwarda Żentary. W ten sposób Teatr oddał hołd Janowi Pawłowi II w pierwszą rocznicę śmierci.

Sztuka opowiada o zdolnym malarzu, Adamie  Chmielowskim, który pewnego dnia porzuca środowisko swoich kolegów artystów i postanawia pomagać bezdomnym. Poznajemy go jako człowieka zagubionego, szukającego odpowiedzi na wiele pytań na temat swojego życia, powołania i tego, co może zrobić dla biednych. Zostaje patronem ulicznych żebraków, kwestarzem w miejskiej noclegowni. Po latach, za sprawą Adama, jego podopieczni przywdziewają habity i tworzą bractwo. Od tego momentu stają się żebrakami poślubionymi i pomagają biednym, dając im schronienie przed zimnem, karmiąc ich
i wspierając duchowo. W utworzonym przez nich bractwie dzieje się dobro, a niewola przekształca się w wolność. Z tego względu bracia pokochali biedę. Mimo to Brat Albert nieustannie słyszy od nich o zwątpieniu w sens walki o godność słabszych. Bracia mają wiele wątpliwości i wiele pytań.

Dramat Karola Wojtyły wyreżyserował Edward Żentara, scenografią zajęła się Hanna Szymczak, zaś muzykę napisał i nagrał Stanisław Sojka. Odtwórcą roli Adama (Brata Alberta) jest Krzysztof Tuchalski. Wystąpili również: Artur Nełkowski (Cień), Cezary Żołyński (Maks), Przemysław Kapsa (Lucjan), Aleksander Maciejewski (Stanisław) i Maciej Radziwanowski (Hubert). W rolach trzech bezdomnych mogliśmy zobaczyć Krzysztofa Kolbę, Jana Mierzyńskiego i Krzysztofa Cabana, którzy następnie pojawili się odpowiednio jako: Brat Antoni, Brat Sebastian i Brat Szczepan.

Publiczność, która licznie zgromadziła się 2 kwietnia w Teatrze Osterwy, mogła w ten wyjątkowy, pełen refleksji dzień, złożyć hołd Janowi Pawłowi II w pierwszą rocznicę śmierci. Sztuka Karola Wojtyły zmusza nas bowiem do rozważań na temat bezdomności
i biedy oraz sposobów indywidualnej walki z tymi, wciąż niestety aktualnymi, problemami. „Wszystko tkwi w człowieku, trzeba tylko sił, które to uwolnią” – tymi słowami Jana Pawła II, zachęcającymi do wypowiadania walki słabościom, kończy się spektakl.

                                                                                               (tekst: Marzena Maćkała)