W Małej Galerii otwarto wystawę, ostatnią w 2005 roku. Autorką prac jest Nadieżda Kuzniecowa. Do Gorzowa ekspozycja przyjechała dzięki współpracy z galerią 2R Wyższej Szkoły Humanistycznej i Dziennikarstwa w Poznaniu.

Nadieżda Kuzniecowa urodziła się w 1960 roku w Dniepropietrowsku. Ukończyła Akademię Sztuki i Projektowania im. Munchina w Sankt Petersburgu na wydziale designu w 1991 roku. Od 1992 roku pracuje jako projektant wnętrz, a rok później zaczęła wykładać grafikę i projektowanie książek. Fotografią zajęła się stosunkowo niedawno, bo w 2000 roku - mówi Ireneusz Zjeżdżałka, kurator wystawy.

Wystawa „Rzeczy patrzą na nas” z początku zadziwia swoją prostotą. Zdjęcia są poprawne technicznie ale nie wydają się być niczym nadzwyczajnym. Oglądając pierwsze fotografie słyszymy zgodne komentarze: chciało jej się układać te rzeczy, skąd tyle ich miała... ? Dopiero po ujrzeniu kolejnych, widz rozpoznaje na nich tzw. pchli targ. Ale to nie jest koniec niespodzianek. Zdjęcia powstały niemal równocześnie w dwóch wielkich miastach: Sankt Petersburgu i Berlinie.

Fotografie Kuzniecowej mają potężną wartość. Autorka dostrzegła bezwiedną kompozycję rzeczy tworzących swoistą całość. Jednak oprócz udanej próby zestawienia dwóch różnych kultur, jest jeszcze coś. Na zdjęciach widzimy stare fotografie, zabawki, lalki, misie, żelazka, figurki, mundury, naczynia, buty, zegarki, obrazy. Jednym słowem dużo kiczu i rzeczy codziennych, które zmieniają się w zależności od mody i polityki. Dla masy
te rzeczy są bezwartościowym śmieciem. Kiedy ogląda to pojedynczy człowiek, wchodzi
z nimi w osobistą relacje, to te śmieci stają się bezcennym kluczem. Klucz znaczy coś,
co pozwala wrócić do przeszłości. Dla pojedynczej osoby mającej indywidualne wspomnienia jest to skarb bezcenny. Jedni zauważą „pierwsze swoje buciki”, inni lalkę
z najmłodszym lat, itd.

Na tę wystawę powinni przyjść ludzie starsi, bo tutaj odnajdą straconą przeszłość,
i młodzi, by poznać fundamenty rzeczywistości.

                                                                                                      (tekst: Aneta Boruch)