Surrealizm i kubizm. Kierunki tylko z pozoru sobie bliskie, bo stanowią opozycję do realizmu. W rzeczywistości różnią je główne założenia – jeden skupia się na treści, drugi na formie. Podczas wykładu z cyklu Spotkania ze sztuką w Grodzkim Domu Kultury, 18 stycznia, Klara Rawicz-Lipińska przybliżyła oba pojęcia.

Poszukiwania nowych rozwiązań artystycznych w XX w. spowodowały powstanie surrealizmu i kubizmu. Nazwa kubizm pochodzi od łacińskiego "cubus", co oznacza sześcian. Głównym przedstawicielem był Pablo Picasso. Czerpał on inspirację ze sztuki afrykańskiej oraz z dzieł Paula Cézanne'a, który zrezygnował z kompozycji linearnej i twierdził, że każdy przedmiot można wpisać w kulę, walec i stożek. Kubistom, dla których najważniejsza była forma, zarzucano przekreślenie osiągnięć malarskich i cofnięcie się do epoki kamienia łupanego (ich prace porównywano do malowideł naskalnych).

W przeciwieństwie do kubizmu surrealizm stawia na treść oraz odczucia artysty. Odnosi się głównie do podświadomości, dlatego obrazy często przypominają majaki senne. Głównym przedstawicielem surrealizmu był Salvador Dali, ale nie tylko on. Klarze Rawicz-Lipińskiej zależało na zaprezentowaniu również innych malarzy nawiązujących do tego kierunku. Byli to także: Marc Chagall, którego obrazy utrzymują klimat snu, Yves Tanguy, tworzący pejzaże podwodne, Joan Miró, bazujący na rysunkach dzieci, René Magritte, podejmujący problematykę pustki, Paul Delvaux oraz Max Ernst.

Kolejny wykład z cyklu Spotkania ze sztuką odbędzie się już 15 lutego w Grodzkim Domu Kultury.

Tekst: Alicja Maszkowska